<p>Silvie maakt sieraden van bijvoorbeeld karton dat gebruikt is voor protestborden. Op deze borden staan teksten van mensen die demonstreren omdat ze zich boos, verdrietig of niet begrepen voelen. Zo kunnen ze laten weten hoe ze ergens over denken. Het is als het ware hun stem. Wanneer Silvie een sieraad van karton maakt, doet ze alsof dat een heel kostbaar materiaal is. Zoals goud. Ook combineert ze dit karton met bijvoorbeeld zilver of bijzondere stenen. Zo laat ze zien dat je van karton - iets dat je weggooit - ook iets moois en waardevols kunt maken. Met haar sieraden wil Silvie laten zien dat iedereen zijn of haar stem mag laten horen. Of je nu rijk of arm bent.</p><p><a href="https://www.instagram.com/silvie_alt/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">@silvie_alt</a></p>

<p id="isPasted">In haar houtskooltekeningen laat Agatha vooral herinneringen uit haar jeugd zien. Toen ze twaalf jaar was, overleed haar vader. Ze kan zich weinig herinneren van de tijd voordat haar vader overleed. Die herinneringen zoekt ze op in haar tekeningen door haar fantasie te gebruiken. En door dingen te tekenen die ze nog wel weet, zoals voorwerpen of een landschap. Zo gaat ze op zoek naar het begin van haar levensverhaal. “Wie ben je als je niet veel over je verleden weet?” vraagt ze zich af. In haar tekeningen laat ze zien hoe herinneringen na een tijdje kunnen veranderen of ineens terugkomen. Door een geur bijvoorbeeld. Of door muziek. “Ik vind het interessant hoe mensen hun eigen levensverhaal maken en veranderen.” Voor <em>CODA Paper Art</em> heeft ze nieuwe houtskooltekeningen en kunstwerken in 3D gemaakt. Bezoekers kunnen hier doorheen dwalen. De kleine doosjes noemt ze ‘reisaltaartjes’. Vroeger deden mensen daar iets in dat ze niet wilden vergeten. Die doosjes namen ze dan mee op reis.&nbsp;</p><p><a href="http://www.agathavanamee.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.agathavanamee.nl</a></p>

<p id="isPasted">Met haar kunstwerk laat anna zien dat digitale gegevens er niet alleen ‘online’ zijn. We denken vaak dat we die digitale wereld niet kunnen aanraken, maar dat kunnen we wel. Er zijn heel veel datacentra; grote gebouwen waar computers staan die alle gegeven opslaan. Die gebouwen en alle apparaten die daarin staan, gebruiken veel stroom en water. In haar kunstwerk<em> The Cloud is a Place on Earth</em> (letterlijk, <em>De cloud is een plek op aarde</em>) zie je een landschap van witte blokken. Dat zijn de datacentra. Tussen die blokken door ‘stroomt’ handgeschept papier. Dit papier stelt alle gegevens voor, die altijd in beweging zijn. Ook laat het het water zien dat nodig is om die datacentra te koelen. Er is een wit blok dat bedekt is met papier en aarde. Dit stelt de datacentra in het landschap voor. Een ander blok laat een wit-op-witte zeefdruk zien. Deze afdruk is bijna onzichtbaar, net zoals onze digitale sporen. In de lucht zweeft een wolk van wortels en kabels. Hiermee laat ze zien dat technologie niet losstaat van de natuur, maar ermee verbonden is. “De cloud is eigenlijk iets heel aards”, zegt anna.</p><p><a href="http://www.annaandrejew.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.annaandrejew.com</a></p>

<p id="isPasted">Matea maakt kunst van oude, gebruikte materialen. Ze vindt het eigenlijk gek dat we dingen pas waardevol vinden als ze zeldzaam zijn. Of wanneer iets van bijzonder materiaal gemaakt is. Daarom kijkt ze zelf vooral naar de eigenschappen van het materiaal: wat kun je ermee doen? Papier en karton vindt ze heel waardevol: je kunt daar heel veel mee doen en maken. Haar kunstwerk <em>Stones of the Sky</em> (letterlijk: Stenen van de lucht) hangt aan het plafond in de tentoonstelling <em>CODA Paper Art</em>. Het lijkt op zware rotsen van marmer – maar dat is het dus niet. Het is gemaakt van oud fotopapier en papierpulp, en dus heel licht. Ze heeft dit kunstwerk bedacht toen ze ergens een gebroken marmeren keukenblad zag. Ze vond het verschil tussen de gladde bovenkant van het blad en het ruwe, gebroken deel heel mooi. Met haar kunst speelt Matea ook met wat mensen verwachten. De rotsen zien eruit alsof ze heel zwaar zijn, maar... zijn ze dat ook echt?</p><p><a href="http://www.mateabakula.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.mateabakula.com</a></p>

<p id="isPasted">Voor dit werk heeft hij acht verschillende papiersoorten, weefdraad, textiel, wol, verf en lijm gebruikt. Het heeft heel veel details en is bijna twee meter hoog. Zijn inspiratie hiervoor haalde hij uit de Chinese landschapskunst. Volgens twee Chinese dichters, waar hij zijn werk <em>Walking with Zong Bing en Wang Wei </em>(letterlijk: <em>Wandelen met Zong Bing en Wang Wei</em>) naar vernoemd heeft, kun je tijdens wandelen de waarde van de natuur voelen. Het landschap is een beweging om los te komen van materiële dingen. In een Chinees landschapsschilderij zie je veel tegenstellingen, zoals ver weg en dichtbij, ‘stilstaande’ bergen of bossen en bewegende waterpartijen. Lex zijn werk lijkt mistig, en dat is ook een beetje de sfeer van een landschap in de Chinese schilderkunst. “Dat komt door het Awagami-papier. Dat hangt er als een wolk boven en zo ontstaat diepte. Je zou er een vergezicht in kunnen zien”, aldus Lex.</p><p><a href="https://www.instagram.com/lexterbraak/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">@lexterbraak</a></p>

<p id="isPasted">Kartonesk is de designstudio van David Graas (1970, Nederland). David maakt kunstwerken van karton en wil de invloed op het milieu zo klein mogelijk houden. Hij gebruikt golfkarton met een zogenaamde BC-golf. Dit is een dubbele golf tussen twee lagen, die ervoor zorgt dat het karton heel sterk is. Deze kartonsoort wordt gemaakt van houtpulp. De lampen en objecten (voorwerpen) die je hier ziet, hebben namen die iets vertellen over het ontwerp. Een lampenkap heet bijvoorbeeld <em>Napoleon</em>. Deze is vernoemd naar het snoepje, dat in een gedraaide plastic verpakking zit. Als David een kunstwerk maakt, begint hij vaak met een afbreekmes en een liniaal en gaat hij met de hand iets maken. Voor moeilijke vormen gebruikt hij 3D-software en een speciaal tekenprogramma. Daardoor hoeft hij geen lijm te gebruiken als hij alles in elkaar zet. &nbsp;De vormen snijdt hij met een lasersnijder. Zijn kunstwerken zijn functioneel en mooi. Ook laten ze zien dat hij een vakman is die graag nieuwe en duurzame dingen maakt.&nbsp;</p><p><a href="http://www.kartonesk.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.kartonesk.com</a></p>

<p id="isPasted">Pippa heeft een groot deel van haar jeugd op een woonboot gewoond. Het werk dat ze maakt, is vaak op die omgeving geïnspireerd. Haar werk <em>Jardin Secret</em> (letterlijk: <em>Geheime tuin</em>) laat een geheime tuin met uitgesneden, witte figuren zien. Het heeft een sprookjesachtige sfeer, maar je kunt ook goed zien hoe knap het werk gemaakt is. Pippa gebruikt vooral Washi-papier, dat je heel goed (nat) kunt vouwen. Het is steviger dan papier dat van houtpulp gemaakt is. In Japan wordt het gebruikt voor bijvoorbeeld origami en Japanse kalligrafie (schoonschrift). De figuren die ze maakt, tekent ze eerst op de achterkant van het papier. Daarna snijdt ze ze met een heel scherp mes (scalpel) uit. Dit duurt urenlang en dit proces is voor haar net zo belangrijk als het eindresultaat. De donkere wanden laten de figuren als het ware tot leven komen. Dit wordt nog echter, doordat de figuren bewegen door de luchtstromen.</p><p><a href="http://www.pippadyrlaga.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.pippadyrlaga.com</a></p>

<p id="isPasted">Bij de kunstwerken die Isabelle maakt, laat ze zich inspireren door Kurt Schwitters. Hij was een Duitse kunstenaar die wereldberoemd werd met zijn papieren collages. In de dingen die hij maakte, wilde hij schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur samenbrengen. In het werk van Isabelle zie je goed dat architectuur belangrijk voor haar is. Ze gebruikt namelijk strakke lijnen en een gekleurd vlak om haar werken met elkaar te verbinden. De doosjes van karton geven licht in felle kleuren, waardoor het er heel magisch uitziet. Voor de zwart-wit collages heeft ze foto’s gebruikt die ze gemaakt heeft bij een meer vlak bij Berlijn. In dit werk zie je droomfiguren, die over het meer dwalen. Ze heeft dit werk <em>Die Wanderin</em> genoemd, dat ‘de zwerfster’ betekent. Zo voelt ze zichzelf soms ook, als ze op zoek is naar wie ze is.&nbsp;</p><p><a href="http://www.isabelleborges.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.isabelleborges.com</a></p>

<p id="isPasted">Steef is kunstenaar en theatermaker, schrijft liedjes en is regisseur. De voorstellingen die hij maakt, lijken hele grote pop-up boeken. Steef houdt van operette, een soort vrolijk muziektheater. Dit is goed te zien in de kartonnen decors en decorstukken die hij maakt. Samen met anderen maakt hij muziektheatervoorstellingen voor bijvoorbeeld de Nationale Opera, Toneelschuur Producties en Orfeo. Dit doen ze onder de naam <em>Groots en Meeslepend</em>. In <em>CODA Paper Art</em> zie je twee kunstwerken die aan de muur bevestigd zijn. Ze bestaan uit twee stukken papier die langs elkaar heen draaien. Het voorste papier heeft gaatjes; het achterste een patroon. Doordat ze bewegen, lijkt het alsof er een bewegend beeld (animatie) ontstaat. Van veraf lijkt het alsof er licht op het water weerkaatst. Het geluid van het schuivende papier lijkt op het ruisen van de zee. Maar als je dichterbij kijkt, zie je wat het echt is: papier dat langs elkaar heen beweegt.&nbsp;</p><p><a href="http://www.grootsenmeeslepend.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.grootsenmeeslepend.nl</a></p>

<p id="isPasted">Larissa laat in <em>CODA Paper Art</em> haar video-kunstwerk <em>The Story Behind an Image</em> (letterlijk: <em>Het verhaal achter een foto</em>) zien. Ze heeft dit in 2023 gemaakt, voor het herdenkingsjaar Slavernijverleden. Ze heeft veel gelezen over Afrika, het slavernijverleden, de verhalen van vroeger en van nu en wat dat voor muziek en mode betekent. “Ik dacht dat slavernij iets van lang geleden was en dat alleen mijn achternaam* daar nog iets over vertelde. Nooit gedacht dat het onderwerp mij zo zou raken.” Ze vroeg zich af of ze nu het onderwerp, de toeschouwer of de maker was. In haar video speelt ze zelf de hoofdrol en laat ze zien hoe dit verleden haar beïnvloed heeft. In de video verstopt ze zich achter een masker of protestbord. Je ziet ook drie levensgrote papieren figuren, die het verleden, heden en de toekomst voorstellen. Het verleden laat zien hoe mensen uit Afrika als minderwaardig en als bezit gezien werden. Het heden staat voor de schoonheid van de Afrikaanse cultuur in muziek, mode en kunst. De toekomst gaat over een vraag: zijn we ooit echt vrij van negatieve vooroordelen en beelden? Het papier dat ze gebruikt heeft, komt uit tijdschriften waar teksten over de zwarte cultuur instaan.</p><p>* De achternaam van haar familie was voor de afschaffing van de slavernij waarschijnlijk Olsen. Daarna kreeg haar familie een andere achternaam, maar dat mocht geen typisch Nederlandse naam zijn zoals Jansen of De Vries. Neslo is de omgekeerde naam voor Olsen.&nbsp;</p><p><a href="http://www.LNX.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.LNX.nl</a> </p>

<p id="isPasted">akmar ziet het materiaal dat ze gebruikt als een soort klok, als een tijdsmeter. Ze is nieuwsgierig hoe de werkelijkheid steeds verandert en welke rol de tijd daarin speelt. Sinds 2013 spaart ze verpakkingen van bijvoorbeeld eten, medicijnen en make-up. Deze verzameling vormt een soort dagboek en laat zien wat ze vanaf die tijd (dagelijks) gebruikt heeft. Ze heeft dit gebruikt in haar kunstwerk <em>Commercial Crosses</em> (letterlijk:<em> Commerciële kruisen</em>). Hiervoor vouwt ze de opengevouwen verpakking in de vorm van een kruis. Aan de binnenkant plakt ze een dun laagje bladgoud. Zo maakt ze van een standaard verpakking iets unieks en waardevols. Met de vorm van een kruis verwijst ze ook naar het geloof. Voor akmar heeft het kruis niet alleen met geloof te maken. In haar werk heeft het ook met persoonlijk geluk te maken. En met het maken van je eigen merk.&nbsp;</p><p><a href="http://www.akmar.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.akmar.nl</a></p>

<p id="isPasted">Het rondreizende <em>Regelcircus </em>van Eva is een kleurige wereld van karton. Dit kunstwerk gaat over spelen en fantaseren. Ze hoopt dat je door dit circus zin krijgt om zelf dingen te maken. Of dat je daardoor wegdroomt naar je eigen fantasiewereld. Maar dit circus is niet alleen vrolijk. Het ‘schoolpaard’ dat je ziet, maakt steeds dezelfde bewegingen. Het loopt steeds hetzelfde rondje en komt dus niet verder. Het is niet vrij. Net zoals docenten in het onderwijs, die in een lastige positie zitten. Het lijkt alsof het paard en de andere figuren met elkaar praten. In de lucht zweeft een roofvogel die alles in de gaten houdt. Eva wil laten zien dat we steeds meer dingen willen controleren en dat onze creativiteit daardoor minder wordt. Met dit <em>Regelcircus </em>zoekt ze naar manieren hoe ze de regels kan volgen en als moeder en docent toch ook creatief kan blijven.</p><p><strong>Roze olifant</strong><br>Deze grote roze olifant hoort bij het <em>Regelcircus</em>, het kunstwerk van Eva dat ook in <em>CODA Paper Art</em> te zien is. Wist je dat er een uitdrukking is, ‘De roze olifant in de kamer’? Dit betekent dat iedereen iets weet, maar daar niks over zegt. Of over durft te zeggen. Door deze olifant zo groot te maken, zorgt Eva ervoor dat je er niet omheen kunt. En dat kan best ongemakkelijk zijn. De dieren in het <em>Regelcircus </em>zorgen er ook voor dat je je niet gemakkelijk voelt. “Ik maak graag dingen van karton. Het is heel licht en daardoor kan ik ook in m’n eentje grote objecten maken. De stukken karton plak ik met speciaal plakband aan elkaar. Vaak schilder ik alles met verf die ik nog over heb, zodat het één geheel wordt. Het maakt me blij om te zien dat ik van iets simpels als karton dat niet heel stevig lijkt, toch iets kan maken dat er stoer uitziet.”</p><p><a href="http://www.debokofhetloket.nl" target="_blank" id="isPasted">www.debokofhetloket.nl</a></p>

<p id="isPasted">Peim maakt verschillende soorten kunst. Soms schildert of tekent hij, soms bouwt hij grote kunstwerken waar je tussendoor kunt lopen. Ook maakt hij optredens die eigenlijk een kunstwerk zijn. Hij houdt ervan om chaos in zijn werk te laten zien, en hoe kunst en geld bij elkaar horen. Door verschillende technieken te gebruiken, maakt hij kunst die heel speels is. Ook gebruikt hij felle kleuren en laat hij grote tegenstellingen zien. Voor dit kunstwerk heeft hij ronde stickers gebruikt die in galeries op kunstwerken geplakt worden als ze verkocht zijn. Hiermee wil hij laten zien dat hij vragen heeft over de waarde van kunst, zijn werk en het prijssysteem dat we gebruiken. Als je een kunstwerk van Peim koopt, krijg je stickers mee om het werk zelf af te maken. Voor <em>CODA Paper Art</em> heeft hij iets gemaakt dat aan de muur hangt. Hiervoor heeft hij een foto van een Veluwse boom gebruikt. “Dit kunstwerk is tijdelijk, maar het ingelijste stickertje in het midden blijft voor altijd bestaan als herinnering aan het werk.” Dit staat voor het leven en dat dat ooit voorbijgaat.</p><p><a href="http://www.peim.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.peim.nl</a></p>

<p id="isPasted">Tanne studeerde Comic Design (striptekenen) aan de kunstacademie ArtEZ. In 2022 besloot ze alleen nog dingen te maken, die ze ook leuk vond om te maken. “Eerder probeerde ik vooral werk te maken dat goed of belangrijk was. Nu maak ik waar ik op dat moment zin in heb. Vaak zijn dit kleine boekjes over iets geks dat ik om meemaak of zie.” Zo heeft ze ook <em>Een Gemoedelijke Middag bij Beest en Hond</em> gemaakt: een huiskamer waarin je echt op de bank kunt zitten. Het maken ervan was net zo belangrijk als het eindresultaat. Ze heeft dit werk van papier-maché gemaakt. Dat heeft een speciaal gevoel, is heel sterk maar ook heel tastbaar. Zo krijg je het gevoel dat je écht een papieren stripwereld instapt.&nbsp;</p><p><a href="http://www.tann.es" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.tann.es</a></p>

<p id="isPasted">Artificial Intelligence (AI; in het Nederlands: kunstmatige intelligentie) is tegenwoordig overal. Ook in de kunst. In <em>CODA Paper Art</em> zie je drie video’s van James. Hierin gebruikt hij AI en digitaal papier om menselijke bewegingen te bestuderen. Hiervoor werkte hij samen met dansers. “We filmden hun bewegingen en gebruikten die data (gegevens) om de AI-figuren te laten dansen. Zo herken je de menselijke bewegingen nog steeds, maar je kijkt naar iets anders, dat eigenlijk vreemd is.” Hij noemt dit ‘de samensmelting van AI en menselijke beweging’. Dansen is volgens hem een hele echte manier om je gevoel te laten zien en om jezelf uit te drukken. “Met AI heb ik de aanwezigheid van de dansers vergroot. Zo komen techniek en menselijke beweging op een bijna buitenaardse manier samen.” Zijn video’s laten je nadenken over wie nu eigenlijk de maker is: de dansers, AI of de kunstenaar? Met zijn bureau Gerde Got It experimenteert hij met AI en maakt hij vooral videotransformaties. Zijn werk is online heel populair, maar over de hele wereld ook in musea en tentoonstellingen te zien.</p><p><a href="http://www.gerdegotit.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.gerdegotit.com</a> | <a href="https://www.instagram.com/gerdegotit/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">@gerdegotit</a></p>

<p id="isPasted">De denkbeeldige landschappen die Lee maakt, zijn heel erg precies. Ze gebruikt hiervoor een speciale Japanse schaar. Haar kunstwerken zijn mysterieus en driedimensionaal, waardoor ze ook diepte hebben. In haar werk komen steeds drie thema’s terug. Het eerste thema is vergankelijkheid; dat betekent dat alles verandert en uiteindelijk voorbijgaat. Door in boeken te snijden, laat ze zien hoe tijd verstrijkt. Ook het geschreven woord verandert in een wereld die steeds digitaler wordt. Het tweede thema gaat over het verhaal zelf. Door te snijden, haalt ze verborgen verhalen en structuren uit het boek en geeft ze de inhoud een nieuwe betekenis. Het derde thema is het verband tussen tekst en beeld. Lee laat zien hoe de vorm van een boek de inhoud kan versterken of veranderen. Haar kunst laat een grote liefde voor literatuur, cultuur en het mooie van geschreven woorden zien.</p><p><a href="http://www.leeenyoung.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.leeenyoung.nl</a></p>

<p id="isPasted">Emilia gebruikt papier als basis om te onderzoeken hoe tijd, dat wat je ziet en vergankelijkheid (alles verandert en gaat voorbij) te onderzoeken. Ze ziet papier als een materiaal waar je driedimensionale vormen van kunt maken. Alsof je aan het beeldhouwen bent. In <em>CODA Paper Art</em> zie je twee grote kunstwerken, die Emilia gemaakt heeft met behulp van een speciale lasersnijder. Hiermee kun je door de bovenste laag van papier branden. Omdat het papier nooit helemaal plat onder de laser ligt, brandt het licht op de hogere delen (de 'hobbels') anders dan op de lagere delen. Emilia vindt dit verschil heel boeiend, hoe klein dat verschil soms ook is. “Daardoor is elk patroon uniek. Het licht tekent de lijn en ik volg die lijn. Ik moet daarbij denken aan de zon, en dat we daaromheen cirkelen. Terwijl wij bewegen, verandert het zonlicht steeds. Het is bijzonder hoe het soms verdwijnt en dan weer verschijnt.”</p><p><a href="http://www.emiliatanner.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.emiliatanner.com</a></p>

<p id="isPasted">Sigurd begon op jonge leeftijd met een opleiding tot goudsmid in Oslo. Daarna ging hij naar Nederland om verder te leren aan de Vakschool in Schoonhoven. Daar word je opgeleid tot goud- en zilversmid, juwelier of uurwerkmaker (horloges, klokken). Hij laat zich inspireren door moderne en hedendaagse kunst (kunst van nu) en door de geschiedenis van het sieraad. Voor de werken die hij maakt, onderzoekt hij hoe de dingen eerst gebruikt werden en hoe ze eruitzagen. In het werk dat je in<em> CODA Paper Art</em> ziet, gaat het om een kartonnen doos. Bij het maken heeft hij zich afgevraagd wat een doos zonder inhoud eigenlijk is. Is het iets dat je weggooit of juist bewaart? “De leegte van de doos vind ik interessant. Ik wil dat aan iedereen laten zien door het formaat, het gewicht en de vorm die ik kies. Soms snijd ik in de doos of geef ik het een andere vorm. Zo lijkt het alsof het een lichte, bijna doorzichtige ruimte is. Ook geef ik het een kleur, zodat je de vorm(en) beter ziet.” Met een speciale sluiting wordt elk kunstwerk een sieraad dat je kunt dragen.&nbsp;</p><p><a href="https://www.instagram.com/brongersigurd/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">@brongersigurd</a></p>

<p id="isPasted">Broeder is kunstenaar, (liedjes)schrijver, zanger en historisch onderzoeker. In zijn werk laat hij zich inspireren door de taal, religie en cultuur van Zeeuws-Vlaanderen, waar hij geboren is. Veel van wat hij maakt, heeft te maken met waar hij vandaan komt en het dialect dat ze daar spreken. Hij laat zich vooral inspireren door Jan de Prentenknipper, die in de achttiende eeuw leefde en prenten maakte. Jan was papierknipkunstenaar. Zijn werk is in de collectie van verschillende musea opgenomen, maar mensen vinden het vaak ‘volkskunst’. Er zijn veel mensen die papierknipkunst mooi vinden. Voor <em>CODA Paper Art</em> maakte Broeder een kunstwerk dat een bijzondere relatie tussen Zeeland en Apeldoorn laat zien. Hij liet zich namelijk inspireren door de Zeeuwse beeldhouwer Pieter Puype (1874-1942). Deze kunstenaar heeft veel monumenten gemaakt die in Apeldoorn te zien zijn. Bij het werk van Broeder in CODA is ook muziek te horen. Dit heeft hij opgenomen met het harmonium van Pieter dat bij CODA bewaard wordt. Een harmonium is een soort klein orgel dat geluid maakt door lucht door metalen plaatjes te blazen.</p><p><a href="http://www.broederdieleman.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.broederdieleman.com</a></p>

<p id="isPasted">In het werk van Koen gaat het vooral om het weghalen van materiaal. Foto’s en prints haalt hij voor een deel of soms zelfs helemaal weg. Dit doet hij door te krassen of te schuren. De lege plekken die daardoor ontstaan, vormen een nieuwe afbeelding. In zijn werk<em> In and out of sight</em> (<em>Zichtbaar en Onzichtbaar</em>) heeft hij een hele afbeelding van het papier gescheurd. De witte, rafelige stukjes papier die overblijven, lijken op een sneeuwlandschap waar je weer nieuwe vormen in ontdekt. Koen vindt controle belangrijk, maar hij laat zich toch ook sturen door het materiaal. Zo is <em>In and out of sight</em> ontstaan door een vel fotopapier op een aluminiumplaat te plakken, waar hij de bovenste lagen vanaf heeft gehaald. Hoeveel er precies af gaat, kun je bijna niet zelf bepalen. Op plekken waar er meer afgaat, zie je dat de grauwe grijze kleur van het aluminium erdoorheen schijnt. Zo ontstaan er door toeval verschillende tinten. Wie naar het kunstwerk kijkt, mag zelf ontdekken welk landschap hij of zij erin ziet.</p><p><a href="http://www.koenkievits.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.koenkievits.com</a></p>

<p id="isPasted">Eunhee gebruikt voor het maken van haar sieraden vooral hanji-papier. Dat is handgeschept papier dat van de bast van de moerbeiboom gemaakt wordt. Ze maakt haar sieraden met een speciale Koreaanse vouwtechniek, 'jiseung’. Hanji-papier is heel sterk en licht. Zelfs als het gevouwen of nat is, blijft het nog goed in vorm. Eunhee snijdt het papier in dunne, lange repen. Deze repen wrijft ze tussen haar vingertoppen tot stroken, waarmee ze kan weven. Zo maakt ze sieraden die er eenvoudig uitzien en een zachte, natuurlijke vorm hebben. De vouwtechniek jiseung is ontstaan in de Joseon-dynastie, een periode in de Koreaanse geschiedenis (1392–1897). Papier was toen zeldzaam en kostbaar. Geleerden gebruikten soms de pagina’s van oude boeken om er voorwerpen van te maken. Eunhee vindt het jammer dat veel van deze bijzondere papieren kunstwerken alleen nog in museumdepots (opslag) liggen. Met haar sieraden wil ze die oude techniek weer laten zien en een plek geven in het dagelijks leven.&nbsp;</p><p><a href="http://www.choeunhee.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.choeunhee.com</a></p>

<p id="isPasted">Johannes maakt kinetische sculpturen; dat zijn bewegende kunstwerken. Voordat hij een kunstwerk maakt, stelt hij zichzelf vragen die spontaan bij hem opkomen: Wat gebeurt er als ik een vel papier van een gebouw laat vallen? Wat voor geluid maakt het? Dit gaat hij onderzoeken en de antwoorden laat hij bijvoorbeeld zien in een korte filmpjes, modellen die kunnen bewegen en foto’s. Terwijl hij hiermee bezig is, ontdekt hij steeds weer nieuwe dingen. Het idee voor een nieuw kunstwerk ontstaat heel snel, maar het maken ervan duurt veel langer. In <em>CODA Paper Art</em> zie je een groot oranje vel, dat de titel <em>Surface Intervention</em> heeft. Dit betekent zoiets als ‘beweging op het oppervlak’. En dat lijkt het ook te doen: het lijkt alsof het papier over de muur beweegt. De drie kleinere bewegende kunstwerken lijken op dingen die je elke dag kunt zien, maar dan bewegend. Omdat je de techniek die Johannes gebruikt niet kunt zien, lijken de kunstwerken geheimzinnig en magisch.</p><p><a href="http://www.johanneslangkamp.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.johanneslangkamp.com</a></p>

<p id="isPasted">Het gebruiken van papier in de mode is niet nieuw. Het is al in verschillende culturen en periodes te zien. In een eerdere editie van<em> CODA Paper Art</em> was al een kledingcollectie van papier te zien. Dit was gemaakt door de Nederlandse modeontwerper Gino Anthonisse. Nu zie je onder andere het mode- en tijdschriftenproject van Anouk Beckers en een papieren kostuum (pak) dat gemaakt is door Asya Kozina. Zij is een wereldberoemde modeontwerper. Met dit kostuum wil ze wat van haar thuisland Oekraïne laten zien. Ook wil ze hiermee Sonia Delaunay in het zonnetje zetten, een kunstenaar uit Oekraïne die leefde van 1885 tot 1979. Sonia is heel beroemd geworden met haar kleurrijke schilderijen vol vormen en patronen. Asya bedankt met het papieren kostuum Sonia eigenlijk voor wat ze voor haar ontwikkeling betekend heeft. Het kostuum lijkt op de kunst van Sonia, maar dan niet zo kleurrijk. Het gaat vooral om de vormen en structuur in het papier.&nbsp;</p><p><a href="http://www.asya-kozina.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.asya-kozina.com</a></p>

<p id="isPasted">Lanie werkt graag met papier. Ze vindt dat dit materiaal goed laat zien dat iets heel kwetsbaar én sterk kan zijn. Maar ze werkt er ook graag mee omdat het niet duur en makkelijk mee te nemen is. Ze gebruikt vaak goedkoop gereedschap en bevestigingsmateriaal dat overal te koop is. Denk bijvoorbeeld aan perforators, scharen, clips, drukknopen, plakband, lijm en verf. Het werk dat ze in <em>CODA Paper Art</em> laat zien, heet <em>Loomscape</em>. Letterlijk vertaald ‘weeflandschap’. Het is een groot kunstwerk van papier dat in de lucht hangt. Het lijkt bijna alsof je het zou kunnen dragen. Met dit kunstwerk onderzoekt ze hoe papier van een gewoon materiaal kan veranderen in iets groots en bijzonders. Ze speelt met vormen die open en dicht zijn, waarbij ze zich laat inspireren door architectuur en gebouwen. Zo wordt het spannend om naar te kijken.</p><p><a href="http://www.laniegannon.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.laniegannon.com</a></p>

<p id="isPasted">Szu-Han onderzoekt hoe mensen met elkaar omgaan door te werken met gewone materialen en persoonlijke verhalen. In <em>CODA Paper Art</em> laat ze haar werk <em>Mounting Mountain</em> zien (letterlijk: <em>De oplopende berg</em>). Dit werk is ontstaan vanuit haar ervaring dat ze meer dan 40 keer verhuisd is in 36 jaar. Sinds 2020 gaat ze terug naar de huizen waar ze gewoond heeft. Als ze daar is, versiert ze de muren en vloeren met vellen wit papier. Hierop bevestigt ze papieren vormen door dit te vouwen, in te pakken of uit te pakken. Zo wil ze laten zien wat de omgeving betekent. Met houtskool maakt ze afdrukken waarmee ze de geschiedenis van die plek wil vastleggen. Deze verzameling is een landschap van herinneringen aan haar oude huizen geworden. Het laat zien dat plekken veranderen, dat herinneringen belangrijk zijn en dat je je verbonden kunt voelen met een plek. Dit kunstwerk verwijst ook naar een Zen-gezegde: ‘Eerst zijn bergen bergen, dan zijn bergen geen bergen en uiteindelijk zijn bergen weer bergen’. Het betekent dat je anders naar iets gaat kijken als je er langer over nadenkt of als je meer ervaring hebt. <em>Mounting Mountain </em>is vooral het persoonlijke verhaal van Szu-Han, maar het gaat over onderwerpen die iedereen kent: verhuizen, je ergens aan hechten en ontdekken wat thuis zijn betekent.</p><p><a href="http://www.szuhanlin.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.szuhanlin.com</a></p>

<p id="isPasted">Lee gebruikt materialen die hij om zich heen vindt of die iemand anders weggegooid heeft. Hij werkt graag met zijn handen, zodat hij kan ontdekken wat je er allemaal mee kunt doen en maken. De sculpturen (kunstwerken) die hij maakt, bouwt hij stap voor stap op. Hiervoor gebruikt hij spullen zoals karton, autobanden en tape. Lee maakt zowel hele kleine als levensgrote grote kunstwerken, zoals een mini betonmolen en een levensgrote F1-raceauto. Voor <em>CODA Paper Art</em> maakte hij een auto, een Mini Cooper. Als hij een kunstwerk maakt, filmt hij wát hij doet en hóe hij dat doet. In totaal heeft hij al bijna 3.000 filmpjes gemaakt. Hierin is te zien hoe hij dingen test en uitprobeert, zoals verfblikken aan een ronddraaiende motor vastmaken, die zo al bewegend een muurschildering maken. Lee zoekt manieren om onverwachte dingen te vast te leggen. “Het maakt me eigenlijk niet uit of een werk lukt of niet. Ik wil vooral zien wat er gebeurt. Het maken ervan is voor mij belangrijker dan hoe het eruitziet.”</p><p> <a href="https://www.instagram.com/leemcdonaldart/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">@leemcdonaldart</a></p>

<p id="isPasted">Ed is kunstenaar, maakt tekeningen bij een verhaal (illustraties) en bewegende tekeningen of filmpjes met de computer (animaties). Eerst tekende hij veel, maar nu maakt hij vooral animaties. Dit doet hij zowel met een computer als door alles zelf te tekenen. Voorbeelden van commercieel werk dat hij in opdracht doet, zijn posters, hoezen voor lp’s of dvd’s en muziekvideo's voor artiesten wereldwijd. Ook illustreert hij boeken en maakt hij speciale kunstafdrukken in kleine oplages. In zijn persoonlijke werk wil hij laten zien hoe mensen denken en voelen. Hij is bipolair, wat betekent dat zijn stemming sterk kan wisselen: soms voelt hij zich heel somber, en soms juist erg vrolijk en vol energie. Dat gebruikt hij in zijn kunst. Ook haalt hij inspiratie uit de neurowetenschap; dat is de wetenschap die onderzoekt hoe onze hersenen werken. In 2019 heeft hij een boek uitgebracht waarin hij met tekeningen laat zien hoe het menselijk werkt. In <em>CODA Paper Art</em> laat Ed animaties en zijn originele schetsboeken zien die hij voor dit boek gebruikt heeft.</p><p><a href="http://www.merlinmurray.co.uk" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.merlinmurray.co.uk</a></p>

<p id="isPasted">Quyết is origamikunstenaar: hij vouwt figuren of voorwerpen van papier. Dit doet hij door het papier eerst vochtig te maken. Daardoor kan hij ook ronde vormen maken, zodat het op een beeldje lijkt. Quyết vond het als kind al heel boeiend om te zien hoe je van een plat vel papier bijvoorbeeld dieren in 3D kunt maken. “Ik heb lang alleen, zonder anderen, gevouwen. Totdat ik het Vietnam Origami Group-forum ontdekte. Een plek op internet waar je met mensen met dezelfde passie kunt praten. Hier werd ik geïnspireerd om mijn eigen modellen te maken. Van origamikunstenaar Giang Dinh leerde ik de techniek van het nat vouwen. Hierdoor ben ik anders gaan werken en kon ik mijn eigen stijl ontwikkelen.” In <em>CODA Paper Art</em> is een aantal origamidieren van Quyết te zien. Ze zijn heel groot en daardoor kun je elke vouw in het werk zien. Iets dat alleen een echte vakman goed kan. De figuren lijken bijna te bewegen, alsof je met ze mee kunt lopen in hun sprookjesbos.</p><p><a href="http://www.htquyet.origami.vn" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.htquyet.origami.vn</a></p>

<p id="isPasted">Roberto is opgeleid tot architect en geeft advies over productontwerp. Ook geeft hij les aan de kunstacademie in Venetië. Maar sieraden van papier en karton ontwerpen en maken vindt hij het allerleukst om te doen. Het maakt voor hem niet uit of je dat sieraad ook kunt dragen of dat het een klein kunstwerkje is. Hij vindt het interessant om nieuwe dingen te proberen, om te experimenteren. Zo heeft hij iets gemaakt dat je zonder lijm aan elkaar kunt vastmaken. Zijn sieraden vertellen allemaal een eigen verhaal. Bij de ring <em>Arma V. </em>moet je bijna gelijk denken aan de lampencollectie van Philippe Starck. Hij maakte deze lampen als kritiek op de wapenindustrie. Ring <em>Alpina </em>lijkt op een alpenweide vol bloemen: het is zo mooi als de natuur - en net zo kwetsbaar, omdat het gemaakt is van papier. In <em>CODA Paper Art </em>zijn veertig ringen en zestien armbanden van Roberto te zien. Hoe hij een aantal van deze sieraden ontworpen en gemaakt heeft, zie je in CODA ExperienceLab.</p><p><a href="http://www.robertozanon.wordpress.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.robertozanon.wordpress.com</a></p>

<p id="isPasted">Het kunstwerk <em>The kite that never flew</em> (<em>De vlieger die nooit vloog</em>) gaat erover dat je terug zou willen naar je jeugd. Dat je die tijd over zou willen doen. Maar dat kan niet, want die tijd is voorbij. Het kunstwerk bestaat uit strandspeelgoed dat ingepakt is in papier-maché. “Een dagje naar het strand is voor veel mensen een heerlijke dag. Samen zandkastelen bouwen, zwemmen in zee… Maar voor sommige mensen zijn de zee en het strand niet leuk. Omdat ze bijvoorbeeld in een rubberbootje de zee overgestoken zijn omdat ze moesten vluchten. Daarvoor hebben ze hun land en persoonlijke dingen achter moeten laten. Met dit werk wil Narges laten zien dat sommige kinderen en volwassen nooit een heerlijke jeugd gehad hebben. Het vrolijke strandspeelgoed past niet goed bij de gevaarlijke reis die sommige mensen gemaakt hebben. Dit werk laat zien wat verlies, hoop en herinnering kan betekenen.</p><p><a href="http://www.nargesmohammadi.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.nargesmohammadi.com</a></p><p>&nbsp;</p>

<p id="isPasted">Khalid Zerrou (1978, Nederland) is begonnen met het vouwen van een zonnebloem van papier. Hij vond het interessant hoe het zaad in de bloemblaadjes groeit: rechtop en naar buiten. Het leek op een strak patroon, maar ook op een beweging die niet lijkt te stoppen. Zijn broer Rachid (1982, Nederland) snapte heel goed dat Khalid dit interessant vond. Samen kijken ze nu naar hoe geometrie (vormen en lijnen) en oneindigheid (iets dat nooit stopt) met elkaar te maken hebben. Voor het maken van hun werk gebruiken ze speciale computerprogramma’s en 3D-printers. Ze laten zich inspireren door oude Marokkaanse handwerken en optische kunst: kunst waarbij het bijvoorbeeld lijkt alsof iets beweegt, terwijl het gewoon stil staat. Hun grootste inspiratie is het Alhambra in Spanje. In dit paleis vind je onder andere heel veel mozaïeken in geometrische vormen. Dit is ook in het werk van de Zerrou-broers te zien.</p><p><a href="http://www.zerrou.com" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.zerrou.com</a></p>

<p id="isPasted">Anouk brengt met Booklook modetijdschriften en kledingstukken samen. In deze serie kun je de losse edities zo uitvouwen, dat ze samen een kledingstuk vormen dat je kunt dragen. Elke editie is gemaakt door kunstenaars, ontwerpers en schrijvers. Ze vertellen daarin wat kleding in hun leven, cultuur of werk betekent. Alle edities vormen samen een serie verhalen over mode en hoe we daarmee omgaan. In <em>CODA Paper Art</em> zie je de tweede editie, <em>Booklook Shirt</em> (2023). Dit kan uitgevouwen worden tot een top, een shirtje. Het verhaal <em>Fragments of DIY stories</em> (<em>Delen van doe-het-zelfverhalen</em>) van Alessandra Varisco gaat over doe-het-zelf (DIY) in de mode. Denk hierbij aan haken, breien, borduren, het maken van patronen, naaien en quilten. De haakpatronen zijn ontworpen door Mika Perlmutter. Door de gaatjes in deze editie word je uitgenodigd om zelf te haken. De introductie heet <em>Booklook – Wearing is Publishing is Reading</em> (<em>Booklook – dragen is publiceren is lezen</em>) is geschreven door Femke de Vries. Het ontwerp is van Lejla Vala Verheus. Je kunt tijdens <em>CODA Paper Art</em> op een aantal momenten meedoen met <em>Booklook</em>-haakworkshops.</p><p><a href="http://www.anoukbeckers.nl" target="_blank" rel="noopener noreferrer">www.anoukbeckers.nl</a></p>

<p id="isPasted">Charlie woont in een boek en is gelukkig, omdat hij leest. Charlie is ook een bijzonder jongetje: hij haalt geen water uit de waterput omhoog, maar boeken. Heel veel boeken. En op een dag takelt hij zelfs een meisje omhoog, Otis. Dit is het begin van heel veel avonturen. Ze vliegen in een luchtballon, vissen woorden uit een waterval en ontmoeten de vuurtorenwachter die ook schrijver is. Sietse Muis en schrijver Koos Meinderts hebben dit verhaal bedacht. Het is als boek uitgebracht en heet Een zee van papier. Voor dit boek heeft Sietse 3D-kunstwerken van boeken gemaakt. Hiermee wil hij laten zien dat tekst, beeld, kunst, handwerk en innovatie (vernieuwing) met elkaar te maken hebben. Door ambachtelijke en moderne technieken te gebruiken, toverde hij fantastische 3D werelden uit boeken. Deze werelden laten je door de mooiste verhalen dwalen of sturen je op een geweldig avontuur. Het werk van Sietse is tijdens <em>CODA Paper Art</em> te zien in CODA Junior (het souterrain in CODA Centrale Bibliotheek). In CODA Atelier in CODA Museum kun je ook terecht voor zijn prachtige ‘boekwerken’.</p><p><a href="https://www.boekbeleving.nl/" target="_blank">www.boekbeleving.nl</a></p>