Poëzieweek 2022
Dichters Sofie Riezebos, Herman Kattemölle en Hanz Mirck lieten zich speciaal voor de Poëzieweek 2022 inspireren door de kunstwerken van Nazif Lopulissa, nu te zien in de tentoonstelling Locomotion in CODA. Laat je meevoeren door gedichten op ons YouTube-kanaal en deze pagina!
De werken van Lopulissa verbeelden zijn zoektocht naar het ontwerp en de intentie van de speeltuin. Een fascinatie waarmee hij uitdrukking geeft aan uitbundigheid en nostalgie, maar ook de begrenzingen in veiligheid van een wereld die ogenschijnlijk speels is. Waar kun je ontdekken en spelen? Ervaar je een gevoel van vrijheid of ben je juist voorzichtig? Deze drie Gelderse dichters nemen je aan de hand van de tentoonstelling mee langs herinneringen, naar een gevoel van liefhebben en het gemis van mensen en momenten.
Maar je bent er niet Sofie Riezebos
Ze praten te veel.
Ik vind het te stil hier.
Er is de mogelijkheid om
muziek te maken of ja,
muziek is misschien een groot woord.
Er zit veel geluid
verborgen en ik krijg de
neiging het op te sporen
maar dan zou de stilte doorbroken zijn.
Dan zouden ze stoppen met praten.
Als jij hier was - ik zie je overal maar
je bent vervormd en je blijkt mij te zijn
- een glimp van mij -
als jij hier was zouden we naar onszelf
kijken en gekke bekken trekken en de
vervormingen zouden me niet
doen denken aan jou,
ze zouden jou zijn.
We zouden het geluid bevrijden.
Wij zouden degenen zijn die te veel praten en zij
zouden zich wellicht aan ons storen maar
als jij er was
Dan zouden we lachen lachen lachen, het
zou muziek in onze oren zijn,
we zouden lachen misschien een beetje
huilen, omdat… We zouden
door onze tranen heen lachen en daarna
op onderzoek uitgaan en ons
ontzettend onvolwassen gedragen, onze
onvolwassenheid zou onmisbaar zijn,
sommigen zouden haar onuitstaanbaar
vinden, er zouden dingen omvallen of
kapot gaan, ze zouden ons niet
vergeven zoals dat met kinderen gebeurt.
Als jij er was
zou ik je hier niet missen.
Stadsdichter Herman Kattemölle - De tuin van Lopulissa
Eventjes
mag ik mijmeren
in de tuin van Lopulissa
zie mijn dansende schaduw op een winderige wand
een spiegeling in stalen plassen op een pleintje
eventjes
mag ik zorgeloos zweven
weer duikelen
glijbaan klimmen
schommelspringen
klauteren in het roestige koepelrek
hangen als een vleermuis
met een betonnen lucht
boven mijn rood aangelopen hoofd
geschaafde knieën
blutsen, bulten
een gerasterde vrijplaats
nog zonder val dempend schors
tuin van Lopulissa
glanzend glimmende speelplek
wereld van mijn jeugd
overzichtelijk
als een zandbak
en spannend
als een tollende ton onder de voeten.
Hanz Mirck - Cadeau
Welkom in ons cadeau, dat bestaat uit de verpakking.
Een kantoortuin waar het kantoor uit is ontsnapt,
een museum waarvan de muren zijn opgetild en om
een speeltuin gezet. Een speeltuin waar het spel
uit is gehaald en in teruggezet.
Hier graven ouders in het zand dat tijd was,
wip-wappen ernst en verantwoordelijkheid.
Schuldgevoel draaimolent joelend tot bijna misselijk.
Wijsheid zwaait in de lachspiegel terwijl ze zo hoog mogelijk
schommelt, voorzichtigheid roetsjt van de kabelbaan.
Hier mag je op je kop hangen in de waarheid, rekstokken
op beleidsregels, klimmen in omgangsvormen,
vérspringen in een tuin waar een tuin is uitgehaald
en duizelig van het licht weer in de kleuren landde.